ستون مباحثات – اتحادیه های کارگری آلمان(۲)

اتحادیه های سراسری آلمان به غیر از این ۴ ارگان اصلی، دو ارگان منطقه یی و سندیکاهای شهر و منطقه دارد که این دو ارگان باید خط مشی عمومی و اساسنامه اتحادیه های سراسری آلمان را  رعایت کنند.

الف – کمیته مناطق و سازمان های مناطق عبارتند از:

۱- کنفرانس منطقه که هر چهار سال یکبار تشکیل جلسه می دهد و از صد نفر نماینده سندیکاها تشکیل می شود.

۲- هیآت مدیره منطقه، هیآت مدیره مناطق هر لحظه میتوانند تشکیل جلسه بدهند. روسای مناطق، هیآت اجرایی هیآت مدیره منطقه را تشکیل می دهند.

۳- کمیسیون مالی منطقه که از سه نفرعضو تشکیل می شود.

ب – سندیکاهای شهر و منطقه خود از دو ارگان:

۱- کنفرانس منطقه و نمایندگان شهرها و

۲- هیآت مدیره منطقه و شهر

تشکیل میشود.

تعداد اعضای اتحادیه سراسری آلمان از سال  ۱۹۵۰ تا سال ۲۰۰۹  میلادی

تعریف اتحادیه

اتحادیه ها تشکل مستقل و پایدار صنفی کارگران می باشند که کارگران بتوانند با مبارزاتشان از طریق این تشکل ها در مقابل سرمایه داران به خواسته های صنفی خود از جمله قرارداد کاری، تشکیل شورای کار، کاهش ساعات کار، افزایش دستمزد  و مسایل ایمنی محیط کار، و وضعیت رفاهی مثل سالن غذاخوری، و نیز برخورداری از بیمه و غیره جامه ی عمل بپوشانند. اتحادیه ها در واقع برای تربیت و آموزش کارگران و  ابزار پرولتاریا برای آماده کردن کارگران در مقابل تهاجم سرمایه داران و دفاع از منافع کارگران به وجود می آید و در عین حال در همین اتحادیه ها پایه های احزاب کمونیستی شکل میگیرد. البته در جوامعی مانند ایران که یک رژیم دیکتاتوری و استبدادی بر آن حاکم است و رژیم حتی به قواعد و قوانین بورژوایی خود نیز عمل نمی کند و هر حرکتی یا تشکلی را وحشیانه سرکوب می نماید و  نه طبقه کارگر در وضعیتی قرار دارد که بتواند توان تشکل یابی خود را به رژیم تحمیل کند و نه رژیم قادر است مطالبات طبقه کارگر را تحقق بخشد و از این طریق وی را به سکون سیاسی و مبارزاتی وادار نماید، در نتیجه در چنین شرایطی تشکیل کمیته های مخفی کارخانه که مناسب ترین شکل تشکل کارگران برای رسیدن به اهدافشان میباشد ضرورت می یابد. البته کمیته های مخفی  کارخانه تشکلاتی ضرورتآ  ناپایدار خواهد بود که در شرایط اوجگیری مبارزات کارگران در مرحله نهایی تبدیل به شوراها یعنی ارگان های اقتدار  سیاسی کارگران   می گردد. نقش کمیته های مخفی کارخانه به رهبری بلشویک ها در انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه و تبدیل شدن آنها به شوراها نمونه بارز این مدعاست.

اتحادیه تشکلی صنفی است که نباید با حزب سیاسی یکی انگاشته شود و همان اهداف و برنامه یی که حزب سیاسی دارد داشته باشد بلکه نقشی که اتحادیه بازی می کند در واقع چانه زنی و معامله با سرمایه داران و نمایندگان سیاسی شان یعنی دولت است و بیشتر مبارزاتش حول قرارداد کاری، ساعات کار و دستمزد وسایر مسایل صنفی می چرخد تا سرنگونی رژیم سرمایه داری. منتها اگر علمی به مسآله نگاه کنیم، اگر اتحادیه فقط و فقط در چارچوب مسایل صنفی در جا بزند و خود را از نظر سیاسی پرورش ندهد و یا نسبت به مسایل سیاسی بی طرف باشد، با تعرض سرمایه داران در عرض یک پروسه ی کوتاه مدت مجبور به عقب نشینی و از دست دادن حتی امکاناتی که قبلا به دست اورده بود خواهد شد و همان بلایی بر سرش نازل خواهد شد که هم اکنون دولتهای امپریالیستی بر سر کارگران و زحمتکشان جامعه میا ورند و طبقه کارگر جهانی را در موضع تدافعی قرار داده اند. رهبری اتحادیه های کارگری در آلمان همانطور که اشاره شد از اولین روز تاسیس شان تا امروز در اختیار حزب سوسیال دموکرات بوده است. منتها تا اواخر سال ۱۸۹۰ با وجودیکه گرایشات آنارشیستی و رفرمیستی در اتحادیه های آلمان وجود داشت ولی گرایش مارکسیستی بر دو گرایش فوق غلبه داشت و حتی با وجودیکه تا شروع جنگ جهانی اول در سال  ۱۹۱۴ گرایش راست تقویت شد ولی باز گرایش سوسیالیسم علمی میتوانست در مقابل آن عرض اندام نماید. با شروع جنگ جهانی اول و خیانت سوسیال دموکرات ها به طبقه کارگر و تشویق کارگران برای شرکت در جنگ، نه تنها اتحادیه ها را از محتوای اصلیش خارج کردند بلکه باعث تقویت روحیه شوونیستی در بین کارگران گردیدند. با وجود آن که چه پیش و چه پس از جنگ جهانی اول کمونیست هایی همچون روزا لوکزامبورگ و لیبکنشت و دیگر طرفداران سوسیالیسم علمی تلاش کردند که روحیه انترناسیونالیستی را در داخل اتحادیه ها و بین کارگران حفظ کنند ولی شکست انقلاب نوامبر  ۱۹۱۸ آلمان توسط ضد انقلاب و نفوذ سوسیال دمکرات های ناسیونالیست و رفرمیست و رویزیونیست در اتحادیه ها وبین طبقه کارگر مانع از موفقیت ایشان گردید.

در نتیجه کمونیست ها در اتحادیه ها در موضع ضعف قرار گرفتند و سوسیال دموکرات ها رهبریشان را به اتحادیه ها تحمیل کردند، رهبری اتحادیه ها خط رفرمیستی خود را تا سال ۱۹۳۳ (تسخیر قدرت توسط هیتلر) پیش بردند. طبقه کارگر در جنگ جهانی دوم مجددآ هم در جبهه ی تولید قرار گرفت و هم گوشت دم توپ بورژوازی شد. در سال ۱۹۴۹ دوباره اتحادیه های کارگری در مناطق اشغالی آلمان غربی بوجود آمد که باز هم رهبری سوسیال دموکرات ها بر آن ها حاکم بود. طبقه کارگر آلمان دوباره بازیجه معاملات سوسیال دمکرات ها با سرمایه داران و دول امپریالیستی قرار گرفت. این روند با رهبری سوسیال دموکرات ها در اتحادیه ها تا زمان فروپاشی بلوک شرق و وحدت دو آلمان در سال  ۱۹۹۰ ادامه داشت. با یکی شدن دو آلمان از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۱ نزدیک به چهار میلیون کارگر و زحمتکش آلمان شرقی سابق در اتحادیه های کارگری بخش غربی عضو شدند تعداد اعضای اتحادیه سراسری آلمان به رهبری سوسیال دمکرات ها نزدیک به ۱۲ میلیون گردید. در عرض بیست سال یعنی از ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۰ نزدیک به شش میلیون عضو اتحادیه سراسری آلمان در اعتراض به ساخت و پاخت و سازش رهبری اتحادیه ها با سرمایه داران و دولت  از اتحادیه ها خارج شدند. یعنی تعداد اعضا به زمان تاسیس دوباره اتحادیه ها در سال ۱۹۵۰ برگشت (در حالی که جمعیت آلمان آنموقع  ۴۰ میلیون بود و جمعیت این زمان نزدیک دو برابر شده بود). بعضی از این اعضا که از اتحادیه ها استعفا دادند، سعی کردند که خودشان اتحادیه تشکیل بدهند ولی مسآله ی مالی و وجود گرایش های مختلف سیاسی وتحلیل رفتن توان مبارزاتی و انگیزه نا کافی مانع این کار شد. در بدنه اتحادیه های کارگری گرایشات ضعیف مختلف آنارشیستی و کمونیستی و طیف وسیعی از کارگران و کارمندانی که هنوز هم از رهبری سوسیال دموکرات ها حمایت می کنند و همچنین کارگرانی که گرایش قوی ناسیونالیستی دارند وجود دارد. رهبری اتحادیه ها در تحریک احساسات ناسیونالیستی کارگران نقش مهمی دارد و مانند سیاستمداران آلمانی سعی میکند که ریشه بدبختی های جامعه را به گردن خارجی ها بیاندازد، مثلا در مورد بسته شدن کارخانه اتومبیل سازی اپل در جنوب آلمان رهبران اتحادیه فلزکاران میگفتند که اگر قرار باشد شرکت اپل بسته شود در بلغارستان و کشورهای دیگر بسته شود نه در آلمان.

دو سال پیش در اتحادیه حمل و نقل و راه آهن، کارگران با کارفرمایان سر مسآله افزایش ۲۵ درصدی دستمزد اختلاف داشتند و چون کارفرمایان پیشنهادات افزایش را رد کردند و گفتند که تنها با ۲ درصد موافق هستند، کارگران قاطعانه دست به اعتصاب نا محدود زدند. بعد از چند روز که از اعتصاب شجاعانه آنان گذشت، رهبران اتحادیه با فریب دادن کارگران طی مذاکره با نمایندگان کار فرمایان سر ۳٫۵ درصد به توافق رسیدند و اعتصاب کارگران را با شکست مواجه کردند. کارگران عصبانی از اتحادیه خارج شدند و اقدام به تاسیس اتحادیه جدید کردند که بعد از چند ماه این اتحاد یه را منحل نمودند. بسیاری از اعضای اتحادیه های تاکسیرانی نیز از اتحادیه سراسری استعفا داده و به طور مستقل فعالیت خود را آغاز کردند همین استقلال باعث شده است که تا کنون بسیاری از اعتراضات آن ها با موفقیت قرین باشد.

رهبران اتحادیه ها حتی در نظر داشتند قانونی به تصویب برسانند که کمونیست ها و افراد انقلابی را از اتحادیه ها اخراج کنند، نمونه اش در اتحادیه فلزکاران بود که با هوشیاری و مقاومت و حمایت کارگران از کمونیست ها رهبران اتحادیه ها موفق به تصویب این قانون نشدند. در واقع اتحادیه ها در نظر دارند وظیفه یی را که دولت بورژوایی آلمان پیشاروی خود دارد به مرحله ی اجرا بگذارند و به شکل بازوی آن عمل کنند. واقعیت آن است که با وجود چنین اتحادیه هایی نگرانی دولت آلمان از عمق یابی اعتراضات کارگری به حداقل رسیده است چرا که رهبران اتحادیه ها جهت سرکوب کارگران بهتر از سرمایه داران و سیاستمداران دولت آلمان عمل می کنند. رهبران اتحادیه ها روز جهانی کارگر را روز کار می نامند نه روز اعتراض.  در اساسنامه اتحادیه ی سراسری آلمان هرگز کلمه سرمایه دار به کار برده نشده است بلکه سرمایه دار را کار دهنده نوشته اند. در کل اساسنامه تنها در  سه چهار مورد از کلمه کارگر استفاده شده است در بقیه ی موارد وی گیرنده کار نام برده شده است. اتحادیه سراسری آلمان حتی از بردن نام کارگر برای اسمش هم امتناع میکند. این اتحادیه هرگز از عنوان “اتحادیه ی سراسری کارگران آلمان” استفاده نمی کند بلکه همچون اسلاف خود در اواخر قره ۱۹ از نام “اتحادیه سراسری آلمان” سود می جوید.  در روز جهانی کارگر اتحادیه سراسری آلمان با ۶٫۳۰۰٫۰۰۰ عضو حتی قادر نیست در سراسر آلمان نیم میلیون نفر را به خیابان ها بکشاند. اعضای جوان آن معمولا در تظاهرات این روز در صفوف سازمانهای انقلابی و کمونیست ها قرار می گیرند.

در عرض دو دهه ی گذشته یکبار هم مشاهده نشده است که اتحادیه های کارگری در مقابل سرمایه داران و دولت شان پیروز شده باشند، دلیل آن این است که رهبران اتحادیه خود عضوی از دولت هستند. بیهوده نیست که رهبران اتحادیه ها حقوق های کلانی دریافت می کنند. بر خلا ف بند  “ب”   اساسنامه اتحادیه سراسری آلمان که در آنجا خود را مستقل از احزاب، مدیران و کارفرمایان مطرح کرده است  اتفاقا  بند ناف رهبران اتحادیه ها به احزاب سیاسی، مخصوصا حزب بورژوایی سوسیال دموکرات و بخشی از دولت سرمایه داران و کارفرمایان بسته شده است. بیهوده نیست که رهبران اتحادیه ها، اتحادیه ها را به عنوان زائده جامعه بورژوایی آلمان در آورده اند، کدامیک از رهبران اتحادیه ها عضو حزب بورژوایی سوسیال دموکرات نبوده و نیست؟ کدامیک از این رهبران خلاف نظر و موضع حزب سوسیال دموکرات عمل کرده است؟ حزب سوسیال دموکرات با تسلط بر رهبری اتحادیه ها از طریق اعضا یش  نه تنها علیه کارگران به سازش و توطئه و سرکوب مشغول است بلکه گاهی اوقات از اتحادیه ها جهت فشار به حزب بورژوایی رقیب (دموکرات مسیحی)  برای گرفتن امتیاز هم استفاده می کند ولی در واقع باز اینجا طبقه کارگر است که بازیچه و قربانی رهبران اتحادیه ها است. در المان به غیر از چند اتحادیه مستقل (مانند اتحادیه ی پزشکان، تاکسی رانان و …) بقیه اتحادیه های فعلی کارگری را باید با حزب بورژوازی سوسیال دموکرات بررسی نمود زیرا بسیاری از کارگران قدیمی نه تنها عضو اتحادیه ها هستند بلکه عضو حزب سوسیال دموکرات هم هستند. رهبران اتحادیه های  المان حتی به اساسنامه یی که خود تدوین کرده اند عمل نمی کنند. بر خلاف مفاد این اساسنامه، عملکرد اتحادیه ها از شیوه انتخابات گرفته تا شکل سازماندهی ویا برخورد به مخالفین وغیره کلا غیر دموکراتیک، توآم با  باندبازی، دروغ پردازانه وفریبکارانه است.

در زمینه همکاری اتحاد سراسری آلمان با همتای اروپایی و بین المللی خویش تا کنون عملا هیچ فعالیت مثبتی از اتحادیه سراسری آلمان دیده نشده است، آنچه که انجام می دهد فقط مطرح کردن نام اتحادیه در مجامع بین المللی است و حالت فرمالیته دارد و این کاملا طبیعی است، زیرا رهبران اتحادیه ها در آلمان نمی خواهند مشکلات اعضا خود را در آلمان حل کنند چه برسد به  مشکل کارگران کشورهای دیگر. بیهوده نیست که با وجود آن که مدتی پیش اتحادیه های کارگری در فرانسه با دولت سارکوزی بر سر سن بازنشستگی و مسائل دیگر مبارزه و اعتصاب کردند تا کنون رهبران اتحادیه ی سراسری آلمان حتی یک پشتیبانی اطلاعیه یی خشک و خالی یا ابراز همدردی با آن ها نکرده اند. پس شعار همکاری و همبستگی بین المللی که رهبران اتحادیه ها در اساسنامه سر می دهند، دروغ و فریب بزرگی بیش نیست. معضل دیگری که طبقه کارگر المان در این اتحادیه ها دارد ترکیب طبقاتی اتحادیه هاست. مثلا منافع طبقاتی کارگران با نیروی انتظامی یا کارمندان دولت در تضاد قرار دارد. هرگز پلیس وکارمند دولت از منافع کارگر دفاع نمی کند. تاریخ تا کنون جز این را نشان نداده است. اتحادیه سراسری آلمان با ۸ اتحادیه ی عضو خویش همچنان از سرمایه داری دفاع می کند.

نتیجه گیری:

با توجه به دلایل مطرح شده دربالا در شرایط فعلی برای برون رفت از این معضل  در مقابل طبقه کارگر آلمان یک راه بیشتر وجود ندارد:

طبقه کارگر آلمان باید از اتحادیه های زرد حاکم در جامعه کارگری آلمان کناره گیری کرده و خود مستقلا اتحادیه های دموکراتیک و مبارزش  را ایجاد کرده و نمایندگان واقعی اش را انتخاب کند و در عین فعالیت های صنفی، اعضا خود را از نظر سیاسی برای رهبری سیاسی آینده آموزش داده و آماده سازد. در اینجا مسؤولیت بزرگی بر دوش کمونیست ها و پیشروان کارگری است که در ارتباط تنگاتنگ با طبقه کارگر حزب مستقل طبقاتی کارگران را ایجاد نمایند و از اتحادیه ها ی مستقل خود به عنوان ابزار پرولتاریا علیه سرمایه داران برای دسترسی به قدرت سیاسی استفاده کنند.

(پایان)

نوامبر ۲۰۱۰

بهرنگ

متن کامل در فرمت پی دی اف